nine.

Siedzę na imprezie już odrobinę podpita. To impreza troszeczkę wbrew mnie, chociaż w moim domu. Taki paradoks. Iwona przekonała mnie, że koniecznie trzeba uczcić moje urodziny. W końcu ostatnie przed trzydziestką. Goście powoli zbierają się do wyjścia. Iwona poszła się położyć, pod pretekstem bólu głowy. Podejrzewam, że chodziło jej tylko o zostawienie mnie z Krzyśkiem samych. Odprowadzam ostatnich gości i wracam do Krzyśka do salonu, bo państwo Ignaczak dziś zostają u mnie na noc. Krzysiek siedzi w salonie. Widząc mnie lekko się uśmiecha i proponuje ostatni toast przed spaniem. Zgadzam się. Pijemy bez popitki, czystą. Spoglądam w twarz mojego towarzysza. Zbliżam swoją twarz do jego twarzy. Nasze usta dzielą już milimetry. Wtedy czuje, jak Igła delikatnie mnie od siebie odsuwa i mówi, że przeprasza, że bardzo kocha Iwonę, że nie wyobraża sobie aby mógł ją zdradzić, bo to ona jest całym jego światem. Rozumiem to co do mnie mówi, ale jestem w ciężkim szoku. Szczerze to nie podejrzewałam, że tacy faceci jeszcze istnieją. Zaczynam sprzątać. W drodze do kuchni widzę Iwonę w drzwiach pokoju gościnnego. Widzę malujące się na jej twarzy uczucia ulgi, pewności, miłości i szczęścia. Wiem że wszystko słyszała i teraz przestała już bać się jego zdrady. W jej oczach szklą się łzy wzruszenia. Bezgłośnie mi dziękuje i kieruje się do pokoju, aby zabrać Krzysia do spania.

***

Wsiadam do samolotu. Tak, uciekam. Dlaczego? Bo tak jest łatwiej, bo tak jest wygodniej, bo tak mniej boli. Nie mam wystarczająco dużo sił by stanąć oko w oko z problemami, żeby szczerze porozmawiać, przyznać się do błędów. Ucieczka pozwala mi tego uniknąć. Uciekam przed Krzyśkiem, bo jest mi wstyd, że próbowałam zaciągnąć go do łóżka wszelkimi możliwymi sposobami. Uciekam także przed Iwoną, bo jak, do cholery, mam powiedzieć najlepszej przyjaciółce, że zakochałam się w jej mężu?   

KONIEC!

To była już ostatnia część opowiadania o Igle. Po pierwsze chciałabym podziękować tym, którzy wytrzymali ze mną cały czas i czytali od początku do końca. Oczywiście serdecznie dziękuję za komentarze, bo to był taki namacalny dowód, że faktycznie ktoś tu zagląda. Czy coś jeszcze powstanie? Nie wiem. Co prawda zaczęłam pisać nowe opowiadanie ale nie wiem czy je skończę, a nawet jeśli to tym bardziej nie wiem czy opublikuję. Pozdrawiam. A.